وضعیت غایب و فراری در نیروی انتظامی :
مطابق مادتین 112و 111 قانون استخدام نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران که اشعار می دارد :
ماده 111 - غایب -
وضع کارکنانی است که بدون رعایت مقررات در محل خدمت‌حاضرنشوند.
ماده 112 - فراری -
وضع کارکنانی است که مدت غیبت آنان در زمان صلح از‌پانزده روزو در زمان جنگ از پنج
روز تجاوز نماید. حقوق و مزایای این قبیل کارکنان از‌تاریخ غیبت
قطع می‌گردد و کارکنان فراری پس از معرفی یا دستگیری بلافاصله شروع به‌خدمت
نموده و به اتهام فرار آنان برابر مقررات کیفری
مربوط رسیدگی می‌شود. وضعیت‌خدمتی کارکنان
پایور و پیمانی که مرتکب فرار از خدمت شده‌اند به شرح زیر خواهد بود:
الف - درصورت صدور
رأی برائت یا قرار منع پیگرد، ایام غیبت و فرار در حکم‌مرخصی بدون
حقوق خواهد بود مگر این که به تشخیص هیأت موضوع ماده (122) از‌مصادیق مرخصی
استعلاجی یا یکی از وضعیت‌های انتساب باشد که در
این صورت‌مطابق با مقررات مربوط خواهد بود.
ب - درصورت محکومیت
به مجازاتی که مستلزم اخراج از خدمت نباشد، ایام‌غیبت و فرارجزء خدمت محسوب نمی‌گردد.
ج - درصورت محکومیت
به مجازاتی که مستلزم اخراج از خدمت باشد، از تاریخ‌قطعیت رأی، اخراج
خواهند شد و ایام غیبت و فرار نیز جزو خدمت محسوب نمی‌گردد.
تبصره 1 - هرگاه
مدت فرار کارکنان پایور و پیمانی بالغ بر شش ماه گردد از زمان آغاز‌فرار
اخراج می‌گردند و پس از آن برابر مقررات کیفری مربوط محاکمه شده ودرصورت‌صدور رأی
برائت و یا منع پیگرد حکم اخراج لغو خواهد شد. درصورتی که محاکمه‌غیابی انجام گردد، کارکنان می‌توانند پس از حضور
به حکم صادره اعتراض نموده
و‌درصورت صدور رأی
برائت یا قرار منع پیگرد در رسیدگی مجدد حکم اخراج آنان نیزلغو‌می‌گردد. مدت غیبت
یا فرار کارکنان مذکور پس از بازگشت به خدمت در شمول بند (الف)قرار
می‌گیرد.
تبصره 2 - درصورت
صدور حکم محکومیتی که مستلزم اخراج از خدمت نباشد و‌وجود شرایط خاص خدمتی و عدم
مصلحت اخراج با پیشنهاد فرمانده نیروی انتظامی و‌تصویب هیأت ماده موضوع
(121) این قانون حکم اخراج لغو خواهد شد. به هرحال‌مدت عدم اشتغال جزو خدمت
محسوب نمی‌گردد.